Tam 22 gün olmuş. Defalarca açıp yazmaya çalıştım olmadı, yapamadım. Neyi nasıl yazıcağımı düşündüm hep.
Bi hafta önce tam buraya layık bi olay patlak verdi. True love ım hayat devam ediyor günleri serisinin esas oğlanı artık fall in love with another girl. O an ne yaşadım ne hissettim inan şuan düşünmek istemiyorum. Emre fotoğraflarını attı. Baktım, galiba bi kaç dakika baktım. Sonra hafif rüzgar esti. Sarsılmadım bile. Sonradan düşündükçe o rüzgar fırtına oldu. Duvarları yumrukladım, dişlerimi sıkmaktan çenem kitlendi. Bi damla akmadı ama. Bu iyiye mi kötüye mi işaretti? Bence epey iyiye. Unutmuşum ben onu dedim.
Evet biraz dudağım düştü. Şimdi başkasına günaydın diyecek olması, hastalandığında başkasına zorla çorba yaptırıcak olması; başkasının sabahın köründe onu uyandırıcak olması ve yine başkasının onun elini tutup sakallarıyla oynarken uyutucak olması. Annesini saat sekizde başkası karşılayacak. Odasını başkası toplayacak. O artık başkasının.
Güzel seven adam, hikaye tam burda bitti işte. Sen bittin, ben gittim. Onu çok sev. Hatta benden daha fazla sev. Sevmek en çok sana yakışıyor çünkü. Sadece beni sevdiğin gibi sevme.
Kanasın o eller, dökülsün göz yaşları. Bizden mutlu olma nolursun, mutlu olmayın. Ve beni hep hatırla.
Ve şimdi işin trajikomik yanına; belki de beni depresyona sokmama nedenine geliyorum. Çok yakın bi arkadaşım, şu bahsettiğim anneme yalan söylediğim günde, bana hayatımda o andan itibaren her an şok etkisi yaratan bi duruma sokucak bişey söyledi. True Loveım GAY miş. Belki o gecenin kötü bitmesinin sebebi böyle bişey duymamdı herneyse. Çok düşündüm, sabah uyandım tavana baktım ya öyleyse dedim. İnandığım tek şey de yalansa dedim. O iğrenç ihtimal şuan sevgilisi olması gerçeğinin milyon misli çok acıttı canımı. Belki de bu ihtimali körelttiği için başladığı ilişkiye tahminimden çok daha az üzüldüm. O yüzden arkadaşlar eski sevgiliniz manita yapabilir. Bunu koyun kafanıza. Başlarım hüznüne. Çok değerli arkadaşlarıma, başta Ceren; beni bunalıma sokmayın abi, İyiyim iyi.
Kıza not, yavrum bak hayatta olmaz dediklerimiz oluyo yarimiz belki vurduran tayfadandır dikkat et anam bacım benden söylemesi.

Bugün annem öylesine aşık mısın diye sordu bana. Düşündüm. Değilim, olamıyorum. Yaşadığım bi ton kötü şeyden sonra olamıcam gibi görünüyo hatta.

Yeni biriyle tanışıcam,şuana kadarkilerden bi halt olmayacağını biliyorum çünkü. Tanışıcam. Tanımaya çalışıcam. Mesela altını çizerek söylüyorum; sevgilisi olmadığından emin olucam. 

Görüşmeye başlıcaz ve ben o andan itibaren onu başkalarıyla mukayese etmeye başlıcam. 

Sakallarını uzattırıcam ona. Alışmaya çalışıcam. Yaklaşmaya çekinicem her zaman başta olduğu gibi. Dokunmaya korkucam. Olur da hani belki çok seversem ellerimden kayıp gider diye. 

Onu hayatımın merkezine koymaya başlıcam sonra. Hatta bu yüzden en yakın arkadaşımla kavgalarım başlıcak. Notlarım kötüleşicek, okulu bırakıcam yine. 

Kıskanıcam onu. Kaybetmekten ya da başkasıyla düşünmekten korkucam çünkü. 

En çok da özlicem. Sabahın köründe kalkıp yanına gidicem mesela. Sırf yarım saat daha onu izleyebilmek için ne yalanlar söylicem millete. 

Peki sonunda ne olucak?

Sebepsiz, nedensiz, anlayamayacağım bi şekilde biticek. 

Ben ağlıcam, ben üzülücem. Keşkelerim başlıcak daha sonra. 

Yerine başkalarını koymaya çalışıcam. Tabiki de olmıcak. 

Ben neden aşık olayım anne? Neden yok sayayım kendimi bi daha?